गायिका कोमल वली सफल सञ्चारकर्मी पनि हुन् । केही वर्षअघि उनले चलचित्रमा अभिनय पनि गरेकी थिइन् । तर पछिल्लो समय भने सक्रिय राजनीतिमा आउने चासो देखाएकी छन् ।
त्यसो त कोमल बहुआयामिक व्यक्तित्व हुन् । खेल, राजनीति, सम्पत्ति, मदिरालगायत कोमलको जीवनका अनेक आयाममाथि रातोपाटीका लागि रमन पौडेलले गरेको कुराकानी :
मेरो पोसाक
दैनिक कामकाजमा कुर्ता सलवार लगाउँछु म । यो बढी कम्फोर्टेबल लाग्छ । सांगीतिक कार्यक्रम वा मेला महोत्सवमा भने विभिन्न भेराइटीका कपडा लगाउँछु । यस्तै मौसमअनुसार पनि पोसाक छनोट गर्छु ।
क्रिम कलर मेरो फेभरेट हो । त्यसपछि रेड र ब्राउन । ठाउँ र परिस्थितिअनुसार कपडा छान्ने गर्छु । जस्तै धार्मिक कार्यक्रममा र स्टेज पर्फमेन्समा फरक हुन्छ । रातिको कार्यक्रममा चम्किनेकिसिमको कपडा लगाउँछु । दिउँसोको स्टेज पर्फमेन्समा भने ‘बडी’ देखिनेखालको कपडा लगाउँछु । यस्तो बेला शरीर देखाउने किसिमको पाइन्ट र सर्ट लगाउँछु ।
ब्रान्ड कन्सस छैन म । तर, राम्रा कपडा छान्दा ब्रान्डेड पनि पर्दारहेछन् । बरु नेपाली उत्पादनमा पनि रुचि बढेको छ अचेल । कपडामा वार्षिक बजेट छुट्याउने चलन भने छैन । विदेश गएको बेला राम्रो कपडा देखेपछि किनिहाल्छु । बजारमा हिँड्दा आहाजस्तो लाग्यो भने गाडी रोकेर किन्छु । दसैँ र तीजमा चाहिँ बुटिक नै गएर कपडा बनाउँछु ।
घरमा बस्दा समय मिले आफैँ पकाउँछु पनि । स्पेसल खसीको मासुको कबाब, सेलरोटी र खुर्मा रोटी निकै मीठो पकाउँछु म । घरमा पकाउने मान्छे नहुँदा र दसैँ/तिहारको बेला मैले नै पकाउँछु ।
मेरो खाना
मलाई मन पर्ने खाना मकैको रोटी र मकैको भात हो । बेला–बेला मकैका परिकार खान्छु । साँझ प्रायः भात खान्न । गर्मी मौसममा धेरैजसो माड खान्छु, अरू बेला जे उपलब्ध हुन्छ त्यही ।
विदेशी खाना चाख्न मन लागे परिवारसँग रेष्टुरेन्ट जान्छु । रेष्टुरेन्टमा चाहिँ कोरियन, जापनिज, चाइनिज र इटालियन खाना मन पर्छ । त्यहाँ गएर चाइनिज नुडल्स, जापानिज सुसी, सालमोनको भेराइटी र सुसी खाने गर्छु ।
घरमा बस्दा समय मिले आफैँ पकाउँछु पनि । स्पेसल खसीको मासुको कबाब, सेलरोटी र खुर्मा रोटी निकै मीठो पकाउँछु म । घरमा पकाउने मान्छे नहुँदा र दसैँ÷तिहारको बेला मैले नै पकाउँछु ।
मेरो फिटनेस
हरेक बिहान ५ः३० बजे उठ्छु । त्यसपछि २५ मिनेटसम्म योगा गर्छु । अनुलोम बिलोम र कपालभाँती गर्छु । ठीक ६ बजे घरबाट निस्कन्छु । एक घन्टा मर्निङवाक गरेपछि ७ बजेदेखि ३० मिनेट एक्सरसाइज गर्छु र सावर लिन्छु ।
त्यसपछि भगवान्को पूजा गर्छु । तुलसीमा पानी चढाउँछु । आठ बजे ब्रेकफास्ट लिन्छु । कर्नफ्लेक्स लिन्छु । र, भएसम्म एउटा स्याउ नियमित खान्छु । पानी पिएर चिया पिउँछु ।
नौ/दस बजे भेट्न आउने मान्छेलाई समय दिन्छु । कुकुरसँग खेल्छु । उफार्छु र बिस्कुट खुवाउँछु । समयमै खाना खान्छु । साँझ रोटी खान्छु ।
मेरो खेलकुद
म स्कुल पढ्दा भलिबलको टिम क्याप्टेन थिएँ । एथ्लेटिक्सको राष्ट्रिय खेलाडीका रूपमा तीन साफ बंगलादेश साफ, पाकिस्तान साफ र कलकत्ता खेलिसकेकी छु ।
एथ्लेटिक्समा चार रिले आठ सय मिटर मेरो विशेषता हो । खेलकुदमा सानैदेखि मेरो लगाव थियो । राप्ती अञ्चलको फुटबल टिम क्याप्टेन थिएँ । भलिबलमा राष्ट्रिय खेल खेल्न पाइनँ ।
वीरेन्द्र रनिङ सिल्डमा जहिले पनि फस्र्ट सटर हुन्थेँ । भलिबल मलाई निकै मन पर्ने खेल हो । अचेल पनि रंगशालामा खेल भएको बेला जान्छु । राष्ट्रिय टिमलाई विस गर्न गएकी थिएँ । अहिलेका धेरै कोच मेरो पालाको खेलाडी हुन् । मलाई राम्ररी चिन्छु । भलिबल एसोसिएसनमा आउन अनुरोध पनि गर्नुभएको छ । सोच्दै छु म ।
पञ्चायतकालमा खेलकुदलाई धेरै प्राथमिकता दिइएको थियो । त्यस्तो अहिले छैन । त्यसबेला जस्तो अनुशासन अहिले छैन खेलमा । पञ्चायतकाल खेलकुदका लागि उज्यालो समय थियो ।
घुमफिरमा साह्रै रुचि छ । जति घुम्यो त्यति नयाँ जीवन पाएको महसुुस हुन्छ मलाई । सांगीतिक कार्यक्रम, मेला/महोत्सवमा पनि गाउँमा जान मन लाग्छ मलाई ।
मेरो घुमफिर
घुमफिरमा साह्रै रुचि छ । जति घुम्यो त्यति नयाँ जीवन पाएको महसुुस हुन्छ मलाई । सांगीतिक कार्यक्रम, मेला÷महोत्सवमा पनि गाउँमा जान मन लाग्छ मलाई ।
देशका धेरै ठाउँ पुगेको छु । दुई/तीन जिल्लामात्रै घुम्न बाँकी छ अब । ४० देश घुमिसकेँ । राराजत्तिको राम्रो अर्को ठाउँ देखेकी छैन । बिहे गरेपछि हनिमुन मनाउन रारा जानेछु ।
मैले बिहे गर्ने बेलासम्म रारामा रिसोर्ट पनि बन्ला सायद । मेरो बिहे र रिसोर्टसँगै पो हुन्छ कि । घुम्न चाहेर पनि नपाएको देश अमेरिका हो । तर, भिसा नै दिएन मलाई । ४० देश गइसकेँ, अमेरिका जाने रहर मेटिएको छैन । गत वर्षको तीजमा एउटा सांगीतिक कार्यक्रममा जान एप्लाइ गरेकी थिएँ ।
मेरै नाममा अमेरिकामा तीज कार्यक्रम थियो । तर पनि भिसा पाइएन । भिसा नदिएपछि हप्ता दिनमा फेरि ‘अपिल’ गर्दा पनि सफल भइएन । विश्वको शक्तिशाली र समृद्ध देश भनेर अमेरिकाको जस्तो चर्चा छ, त्यही हेर्न पनि जाने उत्सुकता छ ।
सांगीतिक कार्यक्रमबाहेक घुम्नकै लागि पनि नयाँ ठाउँ जान्छु म । साउथ अफ्रिकाको केपटाउन, क्याम्बोडिया र फ्रान्स पेरिस आफ्नै खर्चमा गएँ ।
मेरो अध्ययन
बजारमा चर्चामा रहेका सबै किताब पढ्छु । पछिल्लोपटक पढेको पुस्तक विनोद चौधरीको आत्मवृत्तान्त । केही समयअघि विदेश जानेक्रममा पढेकी थिएँ । त्यसअघि रुक्मांगद कटवालको पुस्तक पढेकी थिएँ ।
धेरैजसो फिक्सन पढ्न मन लाग्छ । साहित्यको अध्ययनले गीत गाउन र बोल्न पनि सघाउँछ । लक्ष्मीप्रसाद देवकोटाका सबै पुस्तक पढेँ । पछिल्लो समय अमर न्यौपाने, बुद्धिसागर, विजयकुमार, नारायण वाग्ले, डायमन्ड शमशेर, कृष्ण धरावासी, हर्मन हेसेका पुस्तक पढेकी छु । अचेल भने धार्मिक पुस्तकमा रुचि बढेको छ । ओम शान्तिको पुस्तक पढ्दै छु ।
प्रायः किताब किनेरै पढ्छु । किताब किन्ने भनेर बजेटिङ त गर्दिनँ । तर, पुस्तक मेला र पुस्तक पसलमै गएर किन्छु । न्युरोडतिर केही पसलेले त मलाई चिनिसकेका छन् । बाटोमा देखे भने पनि बोलाउँछन् । म आफैँ पनि लेखिरहेकी छु अहिले । चाँडै मेरो किताब आउँदै छ, ‘म कोमल ओली’ । वैशाख १ गते मेरो जन्म दिनको अवसरमा यो किताब सार्वजनिक गर्ने तयारीमा छु ।
केही दिन फुर्सद हुँदा परिवारलाई गाडीमा राखेर बाहिर पनि जान्छु । रेष्टुरेन्ट लैजान्छु । तर, फुर्सद खासैै हुँदैन । रेडियो नेपालको काम र सांगीतिक कार्यक्रमले गर्दा व्यस्त भइन्छ ।
मेरो फुर्सद
नियमित कामबाट फुर्सद लिने बानी छैन मेरो । संयुक्त परिवारमा भएकाले पारिवारिक समस्या छैन । घरायसी कामको चिन्ता मैले लिनु पर्दैन ।
म त कपाल बनाउने, गाडी सफा गर्ने, मेकअप गर्ने, कार्यक्रमको सेड्युल बनाउने, विदेशबाट ल्याएका कपडा कत्तिको सुहाउँछ भनी ऐना हेरेर बस्छु ।
केही दिन फुर्सद हुँदा परिवारलाई गाडीमा राखेर बाहिर पनि जान्छु । रेष्टुरेन्ट लैजान्छु । तर, फुर्सद खासैै हुँदैन । रेडियो नेपालको काम र सांगीतिक कार्यक्रमले गर्दा व्यस्त भइन्छ । बिदाको बेला झन् धेरै कार्यक्रम हुन्छन् । बरु कहिलेकाहीँ छिमेकीको घरमा जान्छु र चिया पिएर गफिन्छु ।
मेरो राजनीति
अचेल राजनीति गर्न मन लागेको छ मलाई । पार्टी खोज्दै छु, कुनमा प्रवेश गरौँ भनेर । अबको निर्वाचनमा मलाई कुनै एक चुनावी क्षेत्रको उम्मेदवारका रूपमा देख्नुहुनेछ । चुनाव लड्ने इच्छा बढेको छ । म गम्भीर रूपमा सोच्दै छु ।
त्यसो त राजनीति गर्न सानैदेखिको रहर थियो । तर, वातावरण भएन । बुवाले स्कुल खोलेर गाउँमा टिचर बनाउन चाहनुहुन्थ्यो । किनकि गाउँमै राखेर राजनीति गराउन भनेर शिक्षक बनाउन चाहनुहुन्थ्यो । तर, म प्रतिभाशाली भएकाले फड्को मारेर काठमाडौं आइपुगेँ ।
राजनीतिमा सफलता पाउनभन्दा पनि राजनीतिबाट आफ्नो क्षमता देखाउन चाहना छ मलाई । मसँग जे क्षमता छ, कलाकारका रूपमा परिवर्तन गराउन सम्भव भएन । गाउँ–गाउँ जाँदा जे दुःख देखेँ धेरैपटक रोएर फर्केकी छु ।
अचेल लाग्दै छ– मैले गल्ती गरेँ । संविधानसभा निर्वाचनमा कुनै पार्टीबाट राजनीतिमा आउनुपर्ने थियो । म राजनीतिज्ञ भइदिएको भए देखिनेगरी वास्तविक परिवर्तन गराउँथेँ ।जति भाषण गरिए पनि दुःख पाउने जनता दुःखी छन् । जति पनि राजनीति भएको छ, आफ्ना सन्तानलाई पालनपोषण गर्न र सत्ता पाउनमात्रै भएको छ ।
दैलेख गएर बालबालिकाको बाल विवाहबाट प्रताडित भएका नानीको अवस्था देखेर रोएँ । जाजरकोटमा स्कुल पढ्ने बच्चाहरूले रक्सी खाएको देखेको छु ।
त्यसै उद्योगपति धनी बनेका होइन रहेछन् । त्यहाँ गाउँमा दूध, दही छैन तर चाउचाउ र रक्सी छ । यही दुई चीज बनाउने मान्छे धनी भएछन्– हाम्रो देशमा । यस्ता उत्पादनले मान्छेलाई मान्छे भएर बाँच्न दिएनन् ।
अचेल लाग्दै छ– मैले गल्ती गरेँ । संविधानसभा निर्वाचनमा कुनै पार्टीबाट राजनीतिमा आउनुपर्ने थियो । म राजनीतिज्ञ भइदिएको भए देखिनेगरी वास्तविक परिवर्तन गराउँथेँ ।
जति भाषण गरिए पनि दुःख पाउने जनता दुःखी छन् । जति पनि राजनीति भएको छ, आफ्ना सन्तानलाई पालनपोषण गर्न र सत्ता पाउनमात्रै भएको छ ।
यो राजनीतिक शैली अन्त्य हुनुपर्छ । यसका लागि अर्को शक्ति जन्मनु जरुरी छ । किन नयाँ शक्ति भनेका रहेछन् भन्ने सोच्दा यस्तै लाग्छ । तर, बाबुरामजीको नयाँ शक्तिमा चाहिँ विश्वास छैन ।
पशुपति र बागमती सफा गर्नकै लागि नयाँ शक्ति किन चाहियो । त्यसका लागि त पशुपति विकास कोषको खर्बौं बजेट छँदै छ नि । मोदीले करोड दिएर गएका थिए । त्यही रकम पनि खर्च हुन सकेन ।
यहाँ गाउँ सफा गर्नु जरुरी छ, जहाँ मान्छेले मान्छे भएर बाँच्न पाएका छैनन् । राजनीतिले मान्छेलाई पैसा दिएर बोल्न नसक्ने बनाइदिएको छ ।
सबै खेल पैसाले गरेको छ । मनमा रगत उम्लेर आउँछ, बाटोभरि सोच्छु– म राजनीतिमा आउनैपर्ने थियो । हाम्रोजस्तो देशमा राजनीतिले नै प्रत्यक्ष प्रभाव पार्दोरहेछ ।
म राजनीतिमा आउन अति इच्छुक छु । अबको एक/एक महिनामै सार्वजनिक गर्नेु कुनै पार्टीमा प्रवेश गर्नेछु । राप्रपा नेपाल पनि हुन सक्छ । उहाँहरूले भनिरहनुभएको छ । तर, हेर्दै छु । हालैमात्र नयाँ शक्तिबाट राप्ती अञ्चलका नेताहरूले फोन गरेर डा. बाबुराम भट्टराईलाई भेट गराउने कुरा गर्नुभएको छ ।
अमेरिकामा माइकल ज्याक्सन वा ब्रायन एडम्सले बोलेको कुराले चेन्ज ल्याउँछ होला तर हामी यहाँ गायकले गाउँदा र बोल्दा पनि परिवर्तन गर्न नसकिँदोरहेछ । झन्डा हल्लाएर हिँड्नका लागि मात्रै होइन कि, महसुुस गराउने परिवर्तन गराउने राजनीति नै गर्नुपर्ने रहेछ ।
यसैले पनि म राजनीतिमा आउन अति इच्छुक छु । अबको एक/एक महिनामै सार्वजनिक गर्नेु कुनै पार्टीमा प्रवेश गर्नेछु । राप्रपा नेपाल पनि हुन सक्छ । उहाँहरूले भनिरहनुभएको छ । तर, हेर्दै छु ।
हालैमात्र नयाँ शक्तिबाट राप्ती अञ्चलका नेताहरूले फोन गरेर डा. बाबुराम भट्टराईलाई भेट गराउने कुरा गर्नुभएको छ । अरू पार्टीका नेताले पनि आग्रह गर्नुभएको छ । तर, निर्णय गरेको छैन । यो तीजमा शिवजीसँग प्रार्थना गर्छु र राजनीतिमा लाग्छु । तीजपछि सक्रिय राजनीतिमा लाग्नेछु ।
मेरो चलचित्र
नियमित चलचित्र हेर्ने बानी छैन मेरो । अनुकूल मिल्यो भनेमात्रै हेर्छु । पछिल्लोपटक हेरेको चलचित्र ‘सिभिल वार’ हो । सिटी सेन्टरमा हेरेको थिएँ । ‘टलकजंग भर्सेज टुल्के’, ‘रामप्यारी’ लगायत फिल्म यसअघि नै हेरेकी थिएँ । विदेश यात्रा गर्दा प्लेनमा पनि फिल्म हेर्छु ।
मेरो मोबाइल
अहिले म सामसुङ एस–फाइभ चलाउँदै छु । एउटै मोबाइल छ साथमा । मलेसिया जाँदा ७१ हजारमा किनेको हो– यो मोबाइल । यसअघि नोकिया इ–सेभेन थियो । केही महिनाअघि मात्र भक्तपुर महोत्सवक्रममा आइफोन–सिक्स–एस झोलाबाटै हरायो ।
मोबाइलमा क्रेजी छैन म । कुरा गर्न, फेसबुक चलाउन र म्युजिक ट्र्याक सुन्नका लागि मात्रै मोबाइल प्रयोग हुन्छ । मोबाइल फेरिरहने बानी पनि छैन । बिग्रियो वा हरायो भनेमात्रै चेन्ज गर्छु ।
मेरो टीभी
टीभीमा म्युजिकल प्रोग्राम, कमेडी र विश्व समाचार धेरै हेर्छु । एमटीभी र जुम मैले धेरै हेर्ने च्यानल हुन् । विश्व समाचारका लागि बीबीसी, सीएनएन ।
घरमा सामसुङको पुरानो टीभी छ । बैठक रुममा चाहिँ सोनीको टीभी छ । टीभी हेर्ने नियमित तालिका छैन । प्रायः बिहान र राति हेर्छु ।
मेरो मापसे
अहिलेसम्म कहिल्यै पनि कुनै प्रकारको मदिराजन्य पेय पदार्थ पिएको छैन । यसमा गौरव गर्छु म । आठ कक्षा पढ्ने बेला असारको धान रापाइँताका दाङमा मात्नेगरी जाँड पिएकी थिएँ । रोपाइँको बेला घरमै जाँड बनाउने चलन हुन्थ्यो । बेस्सरी मातेछु । व्युझँदा अस्पतालमा थिएँ । त्यसपछि त्यसमा कुनै रुचि जागेन । अहिलेसम्म पिएकी छैन ।
बहिनीको बिहेमा बियर पिउने दबाब दिएका थिए । तयारी पनि गरेकी थिएँ तर सकिनँ । मेरो कमिटमेन्ट नै छ चुरोट, जाँड, रक्सी केही पिउँदिनँ ।
यसले मेरो जीवनमा र अनुशासनमा हानि गर्छ कि भन्ने लाग्छ । मलाई नपिउनुमै गौरव महसुुस छ । कतिले देखेका छन् म ठूला पार्टीमा नपिईकन बस्दा । कतिले भनेका पनि छन् रे कि कोमल ओलीले कस्तो बियर पिउँछे भनेर ।
मेरो संगीत
पुराना संगीत मन पराउँछु म । कुमार थापा, राम थापा, गणेश रसिकलगायतका गीत सुन्छु । घरमा यस्तै पुराना गीत–संगीतको संकलन छ ।
लोकबहादुर क्षेत्रीको ‘आमा रुँदै गाउँबेँसी मेलैमा छोरो रुँदै गोरखपुर रेलैमा ।’ अति मन पर्ने गीत हो । यो गीत गुनगुनाइरहन्छु । यस्तै तारादेवीको ‘पर्वतकी छोरी हुँ म पार्वती हो नाम’ धेरै मन पर्छ ।
मेरो भूल
त्यस्तो पछुतो लाग्ने गल्ती गरेकी छैन । कसैलाई छिटो आलोचना गरिदिन्छु । नजिकको मान्छेको पनि टिप्पणी गरिदिँदा मन छुँदोरहेछ । प्वाक्क बोलिदिन्छु । छुच्चो बानी छ मेरो । सायद आफन्त र साथीभाइबीच केही बोलेर गल्ती गरियो कि । तर, आत्मालोचना गर्ने गरी भूल भएको छैन ।
मेरो घर
२०५९ मा ललितपुरको सानेपामा घर बनाएकी हो मैले । संयुक्त परिवार भएकाले सबैको हिस्सा छ घर निर्माणमा । मेरो धेरै हिस्सा लागेको छ ।
घर बनाउनुभन्दा केही वर्षअघि मेरो पैसामा बुवाआमाको थपेर १५ लाखमा जग्गा किनेका थियौँ । त्यतिबेला ५० हजार आनाको दरले १० आना जग्गा किनियो ।
घर निर्माणक्रममा अरू सदस्यको पनि पैसा लागेको छ । आखिर बोकेर जाने होइन, कोमल ओलीकै नाममा छ– सबै सम्पत्ति ।रञ्जनसिंह शाहसँग वास्तु हेरेर घर बनाएको हो । प्रवेशद्वार, बाथरुम, बैठक कक्ष सबै उहाँकै सल्लाहअनुसार बनाइयो ।
मेरो राशि
तुला राशि हो मेरो । ग्रहदशा हेर्ने बानी छैन । केही भनिदेला र त्यही कुरामा चिन्ता होला भनेर मन लाग्दैन ।
केही कुराले छेकेको छैन भने शनिवार संकटाको मन्दिर दर्शन गर्न जान्छु । पशुपति पनि जान्छु कहिलेकाहीँ । गुरुको सल्लाहअनुसार मलाई हीरा लगाउने मन छ तर हराउला भन्ने डरले लगाउँदिनँ ।
जन्मदिनको अवसरमा पूजा गरिन्छ घरमा । र, परिवारमा रुद्रीपूजा नियमित गराउँछौँ हामी । वर्षको दुई/तीनपटक रुद्री लगाउँछौँ ।
मेरो सौन्दर्य
साह्रै सुन्दरी छु जस्तो लाग्छ आफैँलाई । मेकअपविना नै सुन्दरी छु म । बिहान उठ्नासाथ जसले हेर्छ, त्यो फेन्ट हुन्छ । मेकअप गरेपछि बरु राम्रो हुन्न म । बेला–बेला ब्युटीपार्लरको बहिनीले फोन गर्नुहुन्छ म फेसियल गर्न जान्छु ।
प्रायः म कपालको स्टाइल चेन्ज गरिराख्छु । हरेक ५/६ महिनामा कपालको स्टाइल फेर्छु । बडी मसाज पनि कहिलेकाहीँ गर्न जान्छु ।
मेरो रोग
मेरो शरीरमा कुनै समस्या छैन । चेकअप गराइराख्छु । एक्सरसाइज नियमित गर्छु । यसैले पनि पनि म स्वस्थ छु ।
एक्सरसाइजक्रममा बिहान नाच्छु पनि । कहिले करिना कपुर त कहिले ब्रिट्नी स्पेयर्सको नक्कल गरेर नाच्छु । शरीरमा पसिना आउने गरी नाच्छु । भर्याङमा पनि नाच्दै हिँड्छु ।
यसले पनि शरीर स्फुर्त छ । नियमित सन्तुलित खाना खान्छु । बिहान नियमित चार ग्लास पानी पिउँछु । भिटामिन ‘डी’ कम भयो भनेर डाक्टरले भन्नुभएको छ । अरू समस्या छैन ।
मेरो सपना
प्रधानमन्त्री बनेर देश परिवर्तन गराऊँ भन्ने सपना छ । पूरा होला–नहोला । सबै सपना पूरा हुनैपर्छ भन्ने पनि छैन । सपनामै तड्पिएर बस्ने भन्ने पनि होइन । संकल्प राखेकी छु ।
जनताको अभिमत लिएर देश परिवर्तन गराउने सपना छ । प्रधानमन्त्री भए पनि मेरो गीत–संगीत यात्रा जारी रहन्छ । भाषण–शाषण गरेर हिँड्दिन । आश्वासन होइन कि काम गरेर देखाउनेछु । देशमा समृद्धि ल्याउनेछु ।
तस्बिर : अशोक दुलाल
यी छुटे कि !
नेपालकै पहिलो गभर्नर हिमालयशमशेर राणाको जीवन : देवशमशेरका सन्तान हामी अन्य राणाजीभन्दा गरीब
अर्थ मन्त्रालय स्थापना गर्न हिमालयशमशेर राणाको अहम् भूमिका छ । अन्ततः राणा त्यही मन्त्रालयको पह..
मान्नुहुन्छ, काठमाडौंमा जहाँत्यहीँ छ ठगी
दीपेन्द्र राई घरधनी र यातायात व्यवसायीले इमानदारीपूर्वक राजस्व बुझाउने हो भने देश विकासका लागि ..
छिटो विवाह भएर प्रेम हुन पाएन
नेपाल राष्ट्र बैङ्कमा २८ वर्ष लामो समय जागिरे जीवन बिताएका चिरञ्जीवी चापागाईं अहिले बीमा समितिक..
